Matamata

Lieve familie en vrienden,
Dit verhaal begint, waar het verhaal van Janine eindigd: we hebben een geweldige tijd gehad met z'n drieën en (wonderbaarlijk, maar waar) géén ruzie gehad.. En toen we in Thames waren, werden we ook nog een halve week vergezeld door Suzanne (een vriendin) dus de pret kon niet op.. Tock kwam daar dan het rare moment dat we Janine 'op het vliegveld moesten zetten.. Heel raar na zo'n gezellige tijd samen! Toch zagen we niet lang daarna allerlei mooie foto's van haar tussen de familie, dus dat voelt dan ook wel weer goed. Een dag later hebben we Suzanne op het vliegveld gebracht en toen waren we dus weer met z'n tweetjes.. Raar maar waar..
Inmiddels gaan we al een mooi eindje richting 6 april, de dag dat we weer terugvliegen naar Australië.. Hoewel Nieuw Zeeland een prachtig mooi land is, ligt ons hart toch meer in het stoffige, bloedhete Down Under.. Hier in NZ voelt het wat meer alsof je op visite bent zeg maar..

Eh, wat hebben jullie eigenlijk allemaal gedaan sinds het vertrek van Suzanne en Janine? Wij zijn Auckland uitgereden, naar Cape Reinga toe (het Noorderlijkste puntje van NZ) en hebben een mooie camping opgezocht aan de zee. Daar hebben we een heel vriendelijk ouder echtpaar ontmoet ( Bryan en Joy) die ons vertelden dat hij zich ook bezighield met massage.. Dus raakten Rik en hij aan de praat en ik met Joy (lees: een gezellige 'oma-oma' die onder het kletsen met haar breinaalden aan het tikkeren is, omdat ze truien breit voor de arme kinderen in Afrika). We hebben bij hen in de camper gezellig een kopje thee gedronken met carrotcake (zouden ze helderzien geweest zijn ?! :P ) en spraken toen af dat Rik de volgende morgen wel langs kon komen, zodat Bryan Riks vastzittende nek (wel handig, maar niet op de natuurlijke wijze bedoel ik) wat losser kon masseren. Zo gezegd, zo gedaan. Na een gezellige avond kropen wij weer in onze tent en hebben we de volgende morgen na het ontbijt weer bij hen aangeklopt. Ik ging buiten met Joy zitten kletsen en Rik ging naar de camper, waar hij als een nieuw iemand weer naar buiten kwam haha. Die man wist wel waar hij het over had. Naderhand hebben we met z'n allen koffie gedronken en boden ze aan, dat we wel langs mochten komen als we weer richting Auckland gingen, zodat Bryan Rik nog meer kon leren. Zo gezegd zo gedaan. We hebben hen gedag gezegd (ze stonden beide al in de deur om ons uit te zwaaien :) ) en zijn toen eerst naar een glowworm cave geweest. Toevalig dezelfde als Janine en Henry!! zagen wij later op de kaart, waar hun vanalles op onderstreept en omcirkeld hadden. En toen zijn wij met de ferry naar Russel gegaan. Daar hebben we op een veel te dure camping gestaan, maar wel even lekker gebruik gemaakt van de keuken, door even een lekkere salade te maken met opgebakken aardappels. (Oh jeetje, als ik daar nu weer aan denk krijg ik honger.. Is misschien ook niet zo vreemd, want het is half 1) Van daaruit hebben we de volgende dag een prachtige wandeling gemaakt naar de andere punt van Russel en zagen we daar een oud whaling station en hebben we daar even lekker wat gegeten met een prachtig uitzicht.
Doorgesjeest naar Cape Reinga, 'where two oceans meet' en toen naar Spirits Bay, een prachtige camping in een uithoek van NZ, waar we helaas niet konden blijven, omdat we overlegd hadden dat we vrijdagavond naar Joy en Bryan zouden gaan..

Daar aangekomen (we gaan nu even in vogelvlucht, zoal je wel begrijpt..) stond de ketel met het hete water al aan (Volgens mij al een uur zei ik later tegen Rik) en waren de scones al gesmeerd met boter en een lekker laagje jam. Wat een warm welkom.. En waar woonden deze mensen ?! Op het allermooiste plekje rondom Auckland.. (Jaja, jullie overdrijven zeker?) Nee, het was echt het mooiste plekje dat je je maar kon bedenken. Haar familie woonde daar al heel lang. Het is ten noorden van Auckland en ze wonen op de hoogste plek van de omgeving en hebben een prachtig uitzicht op zowel de zee als op Auckland.. In ieder geval mochten we bij hen logeren (we hadden al tegen elkaar gezegd, misschien mogen we de tent wel opzetten in hun tuin.. maar nee we mochten) in een supersonisch bed in hun logeerkamer. Lekker kunnen douchen en Rik heeft die avond en die morgen heel veel mogen leren van Bryan. We hebben heerlijk gegeten met zilver bestek (ik voelde mij echt zo'n domme boerin, omdat ik niet zo goed kon eten met dat lange bestek haha) en 's avonds lekker een kopje chocolademelk met weer carrotcake. Haha, wat een verwende kindertjes he ?! Het klinkt misschien een beetje onnozel, maar als je aan het reizen bent en dan ineens zo in de watten gelegd wordt, voelt echt heerlijk! Wat een lieve mensen.. Die volgende dag hebben we hen een dikke knuffel gegeven en zijn we weer verder gegaan.

Oké, ik zie de wenkbrauwen van mijn lieve broertje in gedachten al een beetje fronzen, dus ik zal het verhaal wat inkorten.. Met Janine hebben we globaal gezien het onderste gedeelte van het Noordereiland bekeken en een wandeling gemaakt in het westen op mt Taranaki of Egmond.. Diezelfde berg hebben wij gezien vanaf mount Tongariro, toen we de Tongariro Cris Cross gedaan hebben. (Huh, criscross, zullen NZ-kenners denken?!) Ja. Wij zijn vanaf de westkant begonnen. Zijn all the way to the top geweest (of nou ja, iets over de top) en toen weer terug. Tot aan het punt vanwaar je kunt starten naar mount Tongariro (side track) en dat nog zo'n uur en 20 minuten aan het geheel toevoegd. Nou goed, halverwege dachten we: dat moet ook nog wel lukken, maar op de terugweg weer naar de auto (die gelukkig niet leeggejat wat haha) dachten we wel even van hmmm, had dat nou gemoeten die Tongariro Summit?! Maar wij hadden tijdens deze barre tocht (die zowel Suzanne, Janine als Bernhard & Jellie ?! Afgelegd hebben) al het volgende bedacht: wij gaan naderhand lekker naar en zwembad. Bleek nou dat dat zwembad ook hot mineral pools had, dus dachten we: da's nog beter. Lekker gekookt in het bad, een koude douche genomen om af te koelen en het haar (dat na een paar dagen toch wel wat glimmend begon te worden) maar even gewassen en toen weer terug naar de camping. We hadden bedacht om toch nog maar een nachtje te blijven. Die ochtend stond om kwart voor zes de wekker, hadden we een heel ochtendritueel (stokbrood met ei en worstjes ) en spul gesmeerd voor onderweg, dus hadden we geen tijd om de tent op te ruimen. Dus lekker gezwommen, een paar kliekjes opgemaakt en toen lekker naar bed oh eh, de tent. :(

Om een heel lang verhaal kort te maken, zijn we nu in een bieb in Matamata (tja, die Nieuw Zeelanders met hun namen ?!) En gaan we zo richting Waihi en via de Coromandel naar boven. We hebben zoals het nu lijkt twee geïnteresseerden in de auto van Janine en staan zelf te popelen om weer terug te gaan naar het mooie Australië.

En toch, je zou het niet zeggen maar, begint het wel weer te kriebelen om ook zelf weer naar huis te gaan. Leuke dingen doen met familie en vrienden. Bijkletsen of gewoon lekker bankhangen of pannekoeken eten bij onze lieve buurvrouw aan de Kerkweg!
Op een gegeven moment ga je zelfs het koffiedrinken bij je ouders of schoonouders op zondag missen. En zelfs 'ons' stekkie in Ruinen (met bijbehorende gezelligheid van de drie musketiers en onze lieve buurtjes) wordt gemist!

Goed, voordat ik al te sentimenteel wordt, wens ik jullie allen een mooie lente toe! :)

Ik zal nog een paar mooie foto's toevoegen!
Een dikke knuffel,
Rik en Gerie*

(* die al twee weken versierd wordt door een mooie koortslip haha)